اطلاعاتی درباره پدر ومادر پیامبر (ص) بیان کنید.

سلام
اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَهُ (۱۲۴ انعام) خداوند آگاهتر است كه رسالت خويش را كجا قرار دهد.
ما که زندگی تمام پیامبران را نمی دانیم، چگونه می خواهیم مقایسه کنیم؟ ما که نمی توانیم میزان اخلاص یک عمل را بشناسیم، چگونه می خواهیم وارد این عرصه شویم؟
البته چیزهایی گفته شده مثل آنکه پیامبر (ص) می فرمایند: مَا أُوذِيَ نَبِيٌّ مِثْلَ مَا أُوذِيت‏ (هیچ پیامبری مانند من اذیت نشد) شاید اینکه ایشان پیامبری بوده اند که در بین اصحابش کسانی بودند که قصد ترور او را داشتند، و مجبور بودند با آنها مدارا کنند، یا آنکه اطرافیان آن قدر توطئه کار باشند، که پیامبر (ص) برای بیان رسالتش در میان اصحاب منتظر فرمایش الهی باشد که "ُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ" (۶۷ مائده) و ... نکات قابل تاملی باشد.

سلام . کلمه "اللّه" عَلَم و نام مختصّ ذات مقدس پروردگار است. عرب‏ ها حتى در دوران جاهلى نیز با این کلمه آشنایى داشتند.مشرکان مکه اعتقاد به خدا داشتند، اما با این حال بت را وسیله تقرب به خداوند می دانستند که آیه شریفه ۳ سوره زمر بر آن دلالت می کند؛ از این رو، این کلمه مبارکه در استعمالات مردم قبل از اسلام نیز کاربرد داشته است.لبید شاعر عصر جاهلى مى‏گوید:

الا کلّ شى‏ء ما خلا اللّه باطل و کلّ نعیم لا محالة زائل

هر چیز به جز وجود اقدس الاهى باطل و هر نعمتى به ناچار زایل شدنى است.

و خداوند مى‏فرماید: "وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ لَیقُولُنَّ اللَّهُ"؛ و هرگاه از آنان سؤال کنى چه کسى آسمان‏ ها و زمین را آفریده است، مسلّما مى‏گویند: اللّه.به همین مضمون آیات دیگری نیز دلالت دارد که هنگامی که از مشرکان درباره آفریننده آسمان ها و زمین سؤال می شد می گفتند خدا است.
اما در میان ادیان دیگر که لغت آنان عربی نبوده، اسم خداوند به زبان خودشان استعمال می شده است، مانند اسرائیل که در لغت عبری، مرکب از اسرا و ایل به معنای بنده خدا است؛ زیرا که اسرا به معنای بنده و ایل به معنای خدا معنا شده است.

باسلام وتشکر .
گرچه جناب تان هم خوب پاسخی داده اید بارک الله ولی مزید بر بیان شما در پاسخ چند نکته را متذکر می‌شویم:
۱ـ نکته اول این است که بر اساس منابع روایی وتاریخی انبیا ی بسیاری برای هدایت بشر فرستاده شده اند وهر کدام در سر زمین خاص بودند اگر این تصور وشبهه درست باشد در باره سایر انبیا چه می گویند؟
توجه داشته باشید که همه پیامبران از اقوام مستضعف و فقیر نبوده‌اند. حضرت سلیمان پادشاه‌زاده است و بزرگ‌ترین سلطنت در تاریخ داشته است. پدرش پادشاهی است که پیامبر می‌باشد، یعنی دل به مادیات نداده و در اوج بندگی است، ولی بالاخره سلیمان پادشاه‌زاده است و خودش هم پادشاه می‌باشد، ولی چنان رنگ بندگی در آنان غلبه دارد که رنگ پادشاهی در جنب آن خودنمایی نمی‌کند.
بنابر این پیامبران باید بندگانی باشند در اوج بندگی و قدرت و توان روحی تا رسالت و نبوت را عهده‌دار شوند و به هدایت خلق برخیزند و معمولاً در مراکز جمعیتی جهان و مراکز ارتباطی یا علمی و فرهنگی مبعوث می‌شوند تا سخن آنان به گوش مردمانشان برسد. غالباً شایستگان تصدی مقام رسالت در بین مردم عادی و محروم جامعه هستند.
۲ـ اگر چه انقلاب پیامبر و بعثت او در شبه جزیره عربستان واقع شد، اما پس از مدت کوتاهی پیام الهی پیامبر به دورترین نقاط و سرزمین‌های آن روزگار، گسترش یافت. بیش از بیست سال از رحلت پیامبر نگذشته بود که پیام اسلام به وسیله مسلمانان به سرزمین ایران رسید و پس از مدتی به تدریج عده بسیاری به آن گرایش یافتند و کم کم از ایران فراتر رفته و به کشورهای شرق آسیا راه یافت؛ بنابراین اگر چه اسلام در شبه جزیره عربستان ریشه دوانید، اما ایرانیان پس از مدتی آن را پذیرفتند و از آثار و فواید و برکات و احکام ارزشمند آن بهره مند شدند. از این جهت بعد از ۱۴۰۰ سال هیچ فرقی نمی‌کرد، چون در هر صورت پیام پیامبر را شنیده و به او ایمان آورده بودند.
۳ـ یکی از سنت‌های الهی در فرستادن پیامبران آن است که خداوند هر پیامبری را که برای یک ملت و سرزمین انتخاب می‌کند، از میان آنان و به زبان خود آن‌ها انتخاب می‌کند و هر پیامبری را از میان آن قوم بر می‌گزیند.
بنابراین اگر پیامبری را برای ایرانیان انتخاب کند، از میان ایرانیان بر می‌گزیند، همان گونه که در مورد زرتشت گفته اند. اگر پیامبری را برای بنی اسرائیل برگزیند، از میان خود بنی اسرائیل خواهد بود، مانند حضرت موسی و عیسی(ع)، بنابراین اگر پیامبر عربی را انتخاب کرد، برای قوم عرب انتخاب کرد: «و ما ارسلنا من رسول إلاّ بلسان قومه؛ هیچ پیامبری را نفرستادیم مگر به زمان قوم و ملت او».(۱)
۴ـ دین اسلام برای ۱۴۰۰ سال در ایران پیام داشت و تأثیر در انقلاب اسلامی، بلکه برای همه دوران هایی که گذشته است و در آینده خواهد آمد، پیام دارد. برای این که این پیام جاودان، همیشه باقی ماند: باید اوّل اسلام در جایی ثابت شود و باقی بماند تا در آینده ثمر داشته باشد، امّا اگر اصل آن باقی نماند، دیگر چیزی نمی‌ماند تا در آینده ثمر داشته باشد. وقتی نگاه به گذشته و زمان بعثت می‌کنیم، متوجه می‌شویم که شرایط ظهور اسلام و بقای آن در شبه جزیره عربستان از بسیاری جهات بهتر از شرایط سرزمین‌های دیگر بوده است.
آن ویژگی و شرایط به قرار ذیل است:
۱ـ در شبه جزیرة عربی به خصوص سرزمین حجاز حکومت مقتدر مرکزی وجود نداشت. این امر اگر چه باعث یک سری نابسامانی‌های اجتماعی می‌شد، لیکن در مسیر موفقیت انقلابی که پیامبر(ص) به راه انداخت؛ مؤثر بود، خلاء حکومتی یکی از زمینه‌های موفّقیت در نهضت‌ها و قیام‌ها است. اگر حکومت مقتدری همانند حکومت‌های ایران و روم وجود داشت، صداهای مخالفان توسط حکومت خاموش می‌شد و مجالی برای پیامبر(ص) باقی نمی‌ماند تا مردم را به راه راست، ارشاد نماید.
۲ـ برقراری نظام قبیلگی و پایبندی افراد به حمایت‌های گسترده از افراد قبیله؛ این امر سبب می‌شد که اگر فردی همانند پیامبر اسلام(ص) بر خلاف نظام حاکم آن دیار که نظام حکومتی اشرافی یا آریستوکراسی بود، بخواهد اقدامی صورت دهد، افراد قبیله در مجموع از او حمایت می‌کردند. این حمایت چشمگیر سبب می‌شد که چندان گزندی به وی نرسد، همان گونه که در دورة مکه به رغم آن همه مبارزه‌های رسول گرامی اسلام بر ضد شرک و بت پرستی، نتوانستند پیامبر را بکشند، یا آسیبی بدو برسانند و او را شکنجه دهند. حال اگر پیامبر(ص) در بین مردم ایران مبعوث می‌شد، به جهت این که ایرانی‌ها همانند عرب‌ها تعصبات قومی و قبیلگی نداشتند، در برابر فشار‌ها و هجوم حکومت استکباری، سپر دفاعی قوی نمی‌داشت و زود شکست می‌خورد.
۳ـ وجود قانون ماه‌های حرام؛ در محیط عربستان و سرزمین حجاز در چهار ماه از سال، یعنی ماه‌های حرام (ذی
القعده، ذی الحجه، محرم و رجب) جنگ و خون ریزی ممنوع بود. جنگ در ماه‌های حرام را گناهی بزرگ و نابخشودنی (فجار) می‌دانستند. چنین قانونی آن هم با آن گسترة حمایتی و پشتوانة فرهنگی، فرصت خوبی برای رساندن پیام پیامبر(ص) به گوش دیگران پدید آورد که این زمینه و بستر در ایران نبود.
۴- وجود کعبه و سنت حج و زیارت خانة خدا که از زمان حضرت ابراهیم خلیل به یادگار مانده بود. این امر موجب شد که مکه مرکز رفت و آمدها و تبادلات امور تجارتی و فرهنگی گردد و پیامبر از این فرصت استفاده کند تا پیامش را به گوش اقوام و ملل جهان برساند.
]۵- مکه و حرم؛ در میان اعراب از قدیم قانون حرم و حرمت کعبه و اطراف آن وجود داشت. این امر موجب شد تا پیامبر(ص) تا حدودی از شر دشمنانش آسوده باشد.
۶- قانون امان؛ عرب‌های جاهلی به رغم آن همه ضعف‌های اخلاقی، برخی از خصلت‌های پسندیده و مترقی میان آنان رواج داشت که از آن جمله قانون امان و پناهندگی بود.
طبق این قانون اگر کسی حتی دشمن در پناه فرد یا قبیله ای قرار می‌گرفت، در امان می‌بود و با تمامی وجود از او دفاع می‌کردند. در تاریخ آمده است که پیامبر اسلام(ص) در شرایط سخت و بحرانی از این قانون استفاده نمود و از کشته شدن رهایی یافت.(۲)
همچنین می‌توان گفت که سرزمین حجاز یک موقعیت تمدنی منحصر به فرد داشت، چون که در مرکز دایره ای قرار داشت که از هر سو تمدن‌های گذشتة بشری آن را احاطه کرده بودند. در جنوب آن تمدن یمن، در شمال تمدن روم و فینقیه، در شرق و شمال شرقی تمدن ایران، کلده و آشور و در غرب تمدن مصر باستان وجود داشتند. طبیعی است که چنین موقعیتی بستر خوبی برای رشد و گسترش اسلام گردد و خداوند حکیم و علیم پیامبر اسلام را در مرکز این دایره مبعوث کند، تا راه هدایت بشری سهل گردد.
این نکته را نیز اضافه می‌کنیم که با توجه به شرایط سرزمین عربستان و مردمی که در جاهلیت زندگی می‌کردند، از نظر روابط اجتماعی، از نظر رعایت حقوق انسان ها، از نظر نوع دین و آیینی که داشتند(بت پرستی)، از نظر بعضی سنت‌ها و آداب زشت مانند زنده به گور کردن دختران و... از سایر ملت‌های همجوار، پست تر و پایین تر بودند. طبعاً چنین به نظر می‌رسد که چنین انسان هایی به هدایت و پیام الهی نیاز بیشتری نسبت به ملت‌های دیگر در آن زمان مانند ایران و روم داشتند. البته اگر چه از تمدن و ارزش‌های انسانی دورتر بودند، اما درون خود نیاز به هدایت را بیشتر احساس می‌کردند.
آیه مبارکه «الله اعلم حیث یجعل رسالته؛ خداوند آگاه تر است که کجا رسالت (پیامبری) را قرار دهد» به ما می‌فهماند که اسرار بسیاری در موضوع رسالت و پیامبری وجود دارد که خداوند از آن آگاهی دارد و ما تنها به بخشی از آن می‌توانیم دست یابیم.
پی‌نوشت‌ها:
۱. ابراهیم (۱۴) آیه ۴.
۲. ابن سعد، طبقات الکبری، ج۱، ص۲۱۰؛ ابن اثیر، البدایه و النهایه، ج۳، ص۱۳۷.

با عرض سلام و ادب.

قطعاً مردم حتی مشرکان با نام الله و خدای یگانه آشنا بودند.چرا که همه پیامبران مردم را به خدای یگانه و یکتاپرستی دعوت می کردند و اینگونه نبود که مردم از زمان بعثت حضرت محمد(صلی الله علیه و آله) با نام الله و خدای یگانه آشنا شده باشند.

با عرض سلام و ادب.

قبل از اسلام اینگونه نبود که همه عربها بت پرست بوده باشند.بلکه بخش قابل توجهی از مردم عرب پیروان انبیای الهی بودند.از جمله پیروان حضرت ابراهیم(علیه السلام) که به حنفا معروف بودند.پس قطعاً همه اعراب بت پرست نبودند.

در مکه در برهه ای از زمان بت پرستان بت های خودشان را در درون کعبه قرار داده بودند.