روز عرفه از ايام باشكوه و عظيم است. روزي است كه در‌هاي آسمان را براي پذيرش تضرع‌هاي عاشقانه‌ بندگان ذات اقدس اله مي‌گشايند و باز هم آن فاعل بالعشق خواهان بازگشت

هر چند در خصوص روز عرفه و دعای وارده در آن است، اما در نگاهی دقیق تر مربوط به بسیاری از اعمال دینی است که در خصوص روز و یا شب خاصی وارد شده اند که بر اساس ماه های قمری مورد محاسبه قرار می گیرد و از آنجا که در تعیین ابتدا و انتهای ماه های قمری اختلافاتی از نظر شیوه محاسبه و کیفیت تعیین شرعی و حتی زمان تولد ماه از منظر نجومی وجود دارد و معمولا ابتدای ماه از نظر مکان های مختلف متفاوت می شود، این سوال مطرح می شود که معیار کدام زمان و کدام مکان است.

امام رضا(ع) فرمودند: شب بیست و پنجم ماه ذى القعده حضرت ابراهیم و حضرت عیسى بن مریم- که بر آنان درود باد- متولد شدند. و زمین در آن شب از زیر کعبه گسترش پیدا کرد، و نیز فضیلتى در این شب وجود دارد که هیچ‌کس از آن یاد نکرده است و آن این است که هر کس در آن روز روزه بگیرد مانند کسى است که شصت ماه روزه گرفته باشد.

ما بارها به قصد برآورده شدن حاجات یا به امید بخشش گناهان راهی مشهد شده‌ایم. زیارتی که نه تنها گره‌های دنیوی ما را رفع می‌کند؛ بلکه تیرگی و سنگینی گناه را از دوش ما بر می‌دارد و آخرت ما را نیز آباد می‌سازد. این راهکار برگرفته از سفارش پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است که در حدیثی فرمودند: پاره‌ای از تن من در خراسان دفن خواهد شد که هیچ گرفتاری نیست مگر آنکه با زیارت او خداوند مشکلش را حل کرده و هیچ گناهکاری نیست مگر آنکه خدا گناهش را می‌بخشد.» پس گرفتن حاجات پشت پنجره فولاد و احساس پاکی در صحن و سرای رضوی نباید عجیب باشد. این همان وعده رسول خداست که ما به آن رسیدیم.