گاهی به واسطه عدم تحقق خواسته و حاجت، انسان باور قلبی خود را به دعا از دست می دهد، برای برطرف شدن این حالت چه کنیم؟

برای بر آورده شدن یک حاجت و یا خواسته‌ای امور متعددی شرط است که این امور باید دست به دست هم بدهند تا آن خواسته محقق گردد.

دعا و یا ذکر یکی از آن امور هستند.

به عبارتی، باید نوع نگاه خود و معرفت خود را نسبت به دعا تغییر بدهیم
دعا و یا ذکر، علت تامه و کامل برای تحقق خواسته ما نیستند. بلکه جزء العلة هستند. همان خدایی که فرموده برای برطرف شدن مریضی فلان دعا رابخوانید، یا فلان ذکر را بگویید، همان خدا فرموده باید دارو را هم مصرف کنید.

یعنی در کنار این که از اسباب مادی مانند قرص و کپسول و... استفاده می کنید ، از دعا هم به عنوان یک سبب معنوی استفاده کنید تا اینها دست به دست هم بدهند و مشکل را حل کنند.
بنابراین ما نباید نگاهمان به دعا و ذکر، نگاه به یک علت تام باشد که در غیر این صورت همه باید مفاتیح الجنان را در دست می گرفتند و فقط دعا می خواندند.
در حالیکه در سیره ائمه دین علیهم السلام هم داریم که وقتی بیمار می شدند در کنار دعا، از دارو و پزشک هم استفاده می کردند.

و همان طورکه دارو برای اثر گذاری خود باید شرایطی را دارا باشد مثلا تاریخ مصرف گذشته نباشد و...، دعا هم برای اثر گذاری خود،باید شرایطی را دارا باشد که به عنوان شرایط استجابت دعا در آموزه های دینی، مطرح می شود.
این دو اگر در کنار هم باشد، براورده شدن حاجت حتمی خواهد بود.

نظرات