امیرالمؤمنین امام علی(علیه السلام)

شهر سوال ـ شبی از شب ها حضرت علی(ع) مرا به صحرا برد. از کوفه خارج شدیم. به مسجد جعفی رسیدیم. آن حضرت چهار رکعت نماز خواند و پس از سلام و تسبیح دست های خود را بلند کرد و گفت: خدایا! تو را چگونه بخوانم در حالی که بنده گناهکار تو هستم و چگونه تو را نخوانم در حالی که عاشق تو هستم. خدایا! با دستان گناه آلود و چشمان امیدوار به سویت آمده ام.

شهر سوال ـ حرف زدن علیه حكومت اسلامی دو صورت دارد: اگر صرف انتقاد از مشكلات و یا نقاط ضعفی است كه در بدنه حكومت وجود دارد و با روش صحیح و سازنده انجام شود؛ از نظر اسلام نه تنها منعی نداشته، بلكه از باب «نصیحة ائمه مسلمین» و «امر به معروف و منهی از منكر»، امری پسندیده و از وظایف اساسی احاد مردم نسبت به حاكمان خویش است.

شهر سوال ـ اولاً، به حكم عقل بر خداوند لازم است تمام آنچه انسانها در پیمودن طریق عبودیّت - كه به خاطر آن آفریده شده اند - لازم دارند، براى آنان بیان كند. كه اگر بیان نكند نقض غرض و خلاف لطف است، امّا لازم نیست چنانچه مسأله اى در قرآن مجید در رابطه با اشخاص مطرح است، از آنان به طور صریح نام برده شود، بنابراین باید مسأله خلافت على(علیه السلام) از ناحیه ى خداوند بیان مى شد اما لازم نبود كه صریحاً نام حضرت على (علیه السلام) در قرآن برده شود.

شهر سوال ـ زندگی امام علی علیه السلام، در عهد پیامبر صلی الله علیه و بعدها در دوره خلفا، بویژه در دوره خلافت خود آن حضرت، عظمتی خاص درجهات علمی و عملی از او به اثبات رسانده بود. مردم خطبه های او را سینه به سینه نقل می كردند. اخبار مربوط به برتری علمی او، احادیث فضائل او به نقل از پیامبر صلی الله علیه و قضاوتهای تحسین برانگیزش را برای یكدیگر و نیز درمحافل حدیثی نقل می كردند.