چرا خدا زمان قیامت را طولانی کرده است؟
شاید از یک منظر قیامت هرگز یک اتفاق دور به نظر نیاید! چون دور و نزدیک بودن امری نسبی است و باید بنگریم که با چه چیز مقایسه می کنیم تا دور و نزدیک بودن روشن شود.
کسانی که در قیامت قرار می گیرند، تمام زندگی دنیایی خود را به اندازه یک نصفه روز می دانند!
«وَ یَوْمَ یَحْشُرُهُمْ كَأَنْ لَمْ یَلْبَثُوا إِلاَّ ساعَةً مِنَ النَّهارِ یَتَعارَفُونَ بَیْنَهُم[یونس/۴۵] (به یاد آور) روزى را كه (خداوند) آنها را جمع (و محشور) مىسازد آن چنان كه (احساس مىكنند) گویى جز ساعتى از روز، (در دنیا) توقّف نكردند به آن مقدار كه یكدیگر را (ببینند و) بشناسند!»
کما اینکه در آیات متعددی قیامت نزدیک دانسته شده است:
«وَ ما یُدْریكَ لَعَلَّ السَّاعَةَ تَكُونُ قَریباً[احزاب/۶۳] و چه مىدانى شاید قیامت نزدیك باشد.»
«إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعیداً * وَ نَرَئهُ قَرِیبًا[معارج/۶-۷] زیرا آنها آن روز را دور مى بینند، و ما آن را نزدیك مى بینیم!»
«إِنَّا أَنْذَرْناكُمْ عَذاباً قَریباً یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ ما قَدَّمَتْ یَداهُ وَ یَقُولُ الْكافِرُ یا لَیْتَنی كُنْتُ تُراباً[نباء/۴۰] و ما شما را از عذاب نزدیكى بیم دادیم! این عذاب در روزى خواهد بود كه انسان آنچه را از قبل با دستهاى خود فرستاده مىبیند، و كافر مى گوید: «اى كاش خاك بودم (و گرفتار عذاب نمى شدم)!»
و اینکه قیامت پس از زندگی انسان های بسیاری فرا می رسد، به دلیل حکمت الهی در اصل خلقت است. خدای متعال انسان ها را آفریده تا به آنها مجال رشد و ترقی بدهد و آنها را در این دنیا بیازماید. و اگر بنا بود قبل از تولد انسانها و زندگی آنها قیامت فرا برسد، خلقت انسان بی معنا می شد.
البته اگر منظور شما از طولانی بودن زمان روز قیامت است، که چرا همان یک روز، روز طولانی ای است، باید بگوییم که زمان روز قیامت برای افراد مختلف متفاوت است. و طولانی شدن روز قیامت برای گناهکاران و نوعی عذاب آنهاست. در حالی که خدای متعال سریع الحساب است و افراد مومن، به چشم برهم زدنی از پل صراط می گذرند. در واقع طولانی کردن روز قیامت، یک نوع عذاب است و با تامل در استرس و اضطراب زمان امتحان این معنا به خوبی روشن می شود. زمانی که انسان منتظر نتیجه آزمون است و نتیجه آزمون در سرنوشت او بسیار اثر گذار است، تاخیر در اعلام نتیجه بسیار دردآور می شود، از همین رو، گناهکاران مستحق طولانی شدن زمان قیامت هستند.
«تَعْرُجُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ إِلَیْهِ فی یَوْمٍ كانَ مِقْدارُهُ خَمْسینَ أَلْفَ سَنَةٍ[معارج/۴] ملائكه و روح در روزى كه مقدار آن پنجاه هزار سال است (یعنى در روز قیامت) به سوى او عروج مىكنند.»
این درباره مجرمان و ظالمان و كافران است، لذا در حدیثى از" ابو سعید خدرى" آمده است كه بعد از نزول این آیه كسى عرض كرد اى رسول خدا! چقدر آن روز طولانى است؟ فرمود: ... " قسم به كسى كه جان محمد به دست او است آن روز براى مؤمن سبك و آسان مىشود آسانتر از یك نماز واجب كه در دنیا مىخواند"[۱]
[۱]. تفسیر نمونه، ج۲۵، ص: ۱۷.
نظرات