چرا کشور ما نسبت به عزا و شهادت امامان واکنش بيشتري نشان داده و با اهميت بيشتري دنبال ميکند اما تولدشان اينگونه نيست؟

باتوجه به اينكه براي فهم دين بايد به خود دين رجوع كرد نه به دينداران و احيانا اگر اشكالي كه در عمل دينداران است نبايد به خود دين نسبت داد. توجه شما را به چند نكته جلب مي‌كنيم:
۱. اینکه بگوییم به میلاد ائمه(علیهم السلام) توجه نمی شود،خیلی قابل قبول نیست بخصوص در این سالهای اخیر که در ایام ولادت ائمه(علیهم السلام) جشنهای مفصل و گسترده ای در سراسر کشور برگزار می گردد.اما اینکه عزاداری برای اهل بیت(علیهم السلام) نسبت به جشن میلاد آن بزرگواران،بیشتر مورد توجه قرار می گیرد،دلایل متعددی می تواند تأثیر گذار باشد. ممکن است یکی از دلایل عدم توجه به جشن و شادی میلاد ائمه(علیهم السلام)احساس خطري بوده كه بلحاظ اخلاقي داشته‌اند وچنين فكر مي‌كردند كه انسان در وقتي كه شاد است بيشتر از وقتي كه در حال عزا و ناراحتي است به گناه نزديكتر است و اهميت زياد به روزهاي ولادت معصومين ممكن است موجب سوء استفاده برخي و تبديل مجالس به مجالس لهو و لعب بوده باشد از اين رو در پي تأكيد و اصرار بر شادي كردن نبوده اند.

۲. نكته ديگر اينكه در فرهنگ شيعه اعياد بزرگي وجود دارد مانند روز تولد برخي از ائمه ، عيد سعيد غدير خم، عيد قربان، عيد فطر، مبعث و ... كه همه، روزهاي شادماني و سرور است.لذا اینگونه نیست که در بین شیعه هیچ صحبتی از جشن و عید و شادی نباشد.

۳. اگر ملتزمان به فرهنگ شيعي، سرور و شادماني خود را به اندازه عزاداري علني نمي‏كنند، اشكال از دين نيست؛ بلكه پيروان دين، اين كوتاهي را كرده‏اند. در فرهنگ اسلامي، به همان اندازه كه به سوگواري بر اهل‏بيت(ع) تأكيد شده است، به سرور و شادماني حلال و بدون گناه نيز توصيه شده است و حتي در كلمات و جملات گوناگوني، به شادمان كردن ديگران امر شده است. رسول خدا(ص) به شادمان كردن فرزندان يتيم مؤمن، كودكان و مؤمنان دستور داده‏اند. آن حضرت در حديث زيبايي فرموده‏اند: «كسي كه مؤمني را شادمان كند، مرا شادمان كرده است و هر كه مرا شادمان كند، خداوند را شاد كرده است» (منتخب ميزان‏الحكمه، ص ۲۴۹ ) .شيعه واقعي به حزن ائمه محزون و به سرور آنها خوشحال است.

۴. يكي از دلايل مهم و اصلی غالب بودن عزاداري بر سرور و شادماني در فرهنگ شيعي، ظلمي است كه به اهل‏بيت(ع) رفته است، ظلمي كه نمي‏توان در تاريخ، برابري براي آن پيدا نمود. ازاين‏رو، بديهي است كه در حد ظلم عظيمي كه بر امامان معصوم رفته است؛ ياد كرد مظلوميت آنان در قالب سوگواري، مرثيه و روضه‏ خواني گسترده‏تر از شادماني باشد و در اين ميان از آنجا كه ظلمي كه به سيدالشهدا(ع) شده، از ظلم‏هاي ديگر به امامان(ع) برتر و عميق‏تر بود، ذكر مصايب آن حضرت بيشتر و فراگيرتر است. تولد حضرات معصومين تا حدي عادي بوده است اما زندگي و رحلت آنها عادي نبوده شايد از اين روست كه تولد آنها كه البته شيعيان شاد هستند ولي نه به اندازه غمي كه هنگام ذكر چگونگي شهادت آنها بر دل مي‌نشيند نيست از اين روست كه به وفيات معصومين توجه بيشتري مي‌شود.

کلمات کلیدی: 

دیدگاه‌ها

سلام ، شما گفتید ظلم به اهلبیت ظلمی ست که نمی توان مثل ان پیدا کرد ...من هم همین عقیده را دارم اما مولف کتاب حماسه حسینی میفرماید: من نمی توانم بگویم ظلمی که به امام حسین وارد شده بزرگترین جنایت تاریخ است. حال نظر اول صحیح است یا نظر حاصل عمر امام خمینی؟

تصویر پاسخگوی تاریخی

علیکم السلام.
قطعاً ظلمی که در حق اهل بیت(علیهم السلام) شده است،بزرگترین ظلم تاریخ است. اما در مورد فرمایش استاد مطهری(رحمة الله علیه) اگر لطف کنید ادرس دقیق این مطلب در کتاب حماسه حسینی را بفرمایید،ممنون می شویم.

نظرات