ای فرزند آدم ...

«ای فرزند آدم ... من تو را آفریده ام و از حال درون تو باخبرم. اسرار تو را می دانم و برملا نمی کنم. تنها کسی هستم که مطمئنی به تو خیانت نمی ورزم، از تو کوچکتر نیستم و هیچ گاه پایان نمی پذیرم. سرچشمه و منبع همه عشقها و محبتها منم.

تو را برای خودم درست کرده و پرداخته ام. به من روی آور و با من انس بگیر. از دیگران بگریز و در من بیاویز، تو مال منی، نه از آن دیگران، اگر یک قدم به سوی من بیایی ده قدم به سوی تو خواهم برداشت.

ای فرزند آدم ... من سخنانت را می شنوم. وقتی که با من حرف می زنی و درددل بازمی گویی تو نیز سخنان مرا در کتاب من بخوان که فرشتگانم بر تو فرود آورده اند و من بدان وسیله با تو سخن می گویم. اگر با من انس بگیری تو را از همگان بی نیاز می کنم و اگر با غیر من مأنوس شوی در هر کاری محتاج و گرفتار خواهی ماند. از کسی جز من بیم نداشته باش و مهراس ... در خلوت خود به اندیشه بنشین و در تنهایی خود سخنان مرا بشنو، نعمتهای مرا بشمار و خطاهای خودت را به یاد آر، مرا دوست داشته باش و محبتم را در دل دیگران نیز بیانداز، مهربانیهای مرا برایشان بازگو کن و سایه سار لطف مرا بر فراز وجودشان نشان ده.

ای فرزند آدم ... دل تو حرم من است، چگونه در حرم من بیگانه را راه می دهی؟ جان تو منزلگاه عشق من است، چگونه در این منزلگاه محبت دیگران را پذیرایی می کنی؟ وجود تو فرش قدمهای یاد من است، چگونه یاد غریبه ها قدم بر این فرش می نهد؟ به من اعتماد داشته باش، از من مگریز، زبانت را با نام من، دلت را با عشق من و قلبت را با یاد من تازه کن ...»

«کتاب تنهایی»؛ بازنویسی احادیث قدسی، نوشته محمد رضا زائری