چگونه می توانیم آدم صبوری باشیم؟

برای افزایش صبر اقداماتی می تواند مناسب باشد از جمله:

۱- تقویت پایه‏ هاى ایمان: هر قدر ایمان انسان به حکمت و رحمت پروردگار بیش‏تر باشد، صبر او نیز افزون‏تر خواهد بود. امیرمؤمنان(ع) مى ‏فرماید: «اساس و ریشه صبر، ایمان و یقین خوب نسبت به خداوند است».[۱]

۲- شناخت راز و رمز مشکلات: اگر کسى بداند که وجود بلا و مصیبت در زندگى بشر چه اثرى دارد، آن را با آغوش بازمى ‏پذیرد، در روایات معصومین از شداید به عنوان الطاف خداوندى یاد شده است. امام صادق (ع) مى ‏فرماید: «خداوند مؤمن را با بلا دلجویى مى ‏کند، چنان که مرد با هدیه ‏اى که از سفر براى خانواده ‏اش مى ‏برد، از آن‏ها دلجویى مى ‏کند.»[۲]

۳- توجه به آثار اخروى صبر: توجه به پاداش اخروى صبر، مرارت و سختى مشکلات را شیرین و آسان مى ‏سازد. امام صادق (ع) مى‏ فرماید: «هر کس از مؤمنان که به بلایى گرفتار شود و صبر کند، براى او اجر هزار شهید است».[۳]

۴- توجه به گذرا بودن بحران‏ها: مشکل و محنت روزگار هر چه باشد، مقطعى و گذرا است. و زندگی حقیقی انسان در جهان آخرت است
«وَ ما هذِهِ الْحَیاةُ الدُّنْیا إِلاَّ لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِیَ الْحَیَوانُ لَوْ كانُوا یَعْلَمُونَ؛[عنکبوت/۶۴] این زندگى دنیا چیزى جز سرگرمى و بازى نیست و زندگى واقعى سراى آخرت است، اگر مى ‏دانستند!»
امام على (ع) مى ‏فرماید: «کسى که دنیا را بشناسد، هرگز به خاطر بلا و مشکلات محزون نمى ‏گردد».[۴]

۵- توجه به افراد پایین دست: نظر افکندن به کسانى که با مشکلات بزرگ‏ترى دست به گریبان هستند، تحمل شدائد را آسان تر مى ‏سازد.

۶- الگو پذیرى از اولیاى خدا: با بررسى اجمالى زندگانى بزرگان در مى‏ یابیم که آن‏ها همواره با مشکلات روبه رو بوده ‏اند. با الگوگیرى از بزرگان مى ‏توان شیوه مقابله با مشکلات را آموخت. این موضوع را خداوند به پیامبرش گوشزد مى ‏کند و مى ‏فرماید:
«فَاصْبِرْ كَما صَبَرَ أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ؛[احقاف/۳۵] صبر کن، همان گونه که پیامبران اولوالعزم صبر کردند».

۷- توجه به آثار جسمانى صبر: صبر و شکیبایى در برابر حوادث زندگى تنها بعد اخلاقى ندارد، بلکه از نظر سلامت جسم نیز فوق العاده مؤثر است. افراد ناشکیبا عمرى کوتاه و توأم با انواع بیمارى ‏ها و از جمله بیمارى ‏هاى قلبى و عصبى دارند، در حالى که صابران از عمرى طولانى برخوردارند.


[۱]- غررالحکم، ج ۲، ص ۴۱۵.
[۲]-  اصول کافى، ج ۳، ص ۳۵۴.
[۳]- همان، ص ۱۴۶.
[۴]-  ابن ابى الحدید، شرح نهج البلاغه، ج ۲۰، ص ۲۷۰.